Plastic tassen

Melilla is een Spaanse enclave in Marokko en ligt vlakbij Nador. Om er te komen moet je de grens over. Maar die ‘frontière’ passeren is bepaald geen sinecure. Na een strenge grenscontrole die zo een uur in beslag neemt, loop je langs hoge hekwerken en heel veel prikkeldraad door een soort niemandsland van Marokko naar Spanje. Unheimisch voelt het er. Op de plaats waar wij Melilla binnenkomen hebben we vooral te maken met smokkelaars die meer goederen vanuit Spanje naar Marokko mee willen nemen dan is toegestaan. Op het oog lijken ze vooral interesse te hebben in drank. Dat is tenminste hetgeen ik het meest in de plastic zakken zie zitten. De mensen zijn opdringerig en willen als het even kan bij ons aansluiten om zo hun waar de grens over te krijgen. Een man zonder armen probeert ons zo ver te krijgen dat we tegen betaling met hem op de foto gaan en straatkinderen vragen om geld. En zo draait het ook op deze tweede dag om bagage. Niet om onze eigen koffers, maar om de plastic tassen van mensen die weinig hebben. Mensen die in grote armoede leven en op deze manier iets proberen bij te verdienen. (Bij de grensovergang mag niet gefotografeerd worden.)