De vrouwenopvang

De vrouwenopvang maakt op een heel andere manier indruk op ons. In de hal hangt een grote (stam)boom met blaadjes waarop foto’s prijken van alle baby’s waarvan de moeders in de opvang zijn geweest. Creatief agogisch werken kunnen ze hier erg goed. Je hoeft geen Arabisch te verstaan om de tekeningen aan de muur te kunnen interpreteren. Tekeningen die veelal donker van toon zijn. Die een beeld schetsen van wat de vrouwen in deze instelling hebben meegemaakt. We zien schilderijen van een vader die zijn dochter wurgt, van een man die serviesgoed kapot gooit en oudere vrouwen uit wier hoofden slangenkoppen groeien. Indruk maakt een meisje van vijftien jaar met een kindje van drie dagen oud. De jonge moeders mogen niet gefotografeerd worden, want daarmee zouden we hun leven in gevaar kunnen brengen. Als je in Marokko ongewenst zwanger wordt, is het namelijk niet uitzonderlijk als je door je familie verstoten wordt. Je hebt hen immers ten schande gemaakt, is de redenering.  In de workshop gaan de vrouwen vlinders schilderen. Als we aan het eind ervan vragen waarom ze de vlinders juist zo getekend hebben, horen we heel persoonlijke verhalen. Een vrouw denkt aan haar zoon die ze niet meer ziet. Een andere moeder hunkert naar vrijheid en weer een ander heeft een kleurige vlinder getekend omdat ze er vertrouwen in heeft dat haar toekomst toch rooskleurig zal zijn. Onder de indruk gaan we weg.